W dzisiejszych czasach bóle głowy i bóle szyi pochodzenia od kręgosłupa to dość popularne schorzenia. U osób z przewlekłym bólem szyi dodatkowo wzrasta zagrożenie bólami kręgosłupa lędźwiowego od 3 do 6 razy.

• długotrwała pozycja siedząca z wychyleniem głowy w przód np. przed komputerem

• postura (zła budowa ciała) z wysuniętą ku przodowi głową

• pochylenie głowy w przód – syndrom smartfona,

• zła budowa kręgosłupa – zniesiona lordoza, zwyrodnienia, dyskopatie,

• zespół skrzyżowania górnego

 Wszystkie te sytuacje prowadzą do osłabienia mięśni zaliczanych do tzw stabilizatorów głębokich kręgosłupa szyjnego. Doprowadza to do niedokrwienia i przeciążeń. Efektem są bóle głowy, sztywność karku, zawroty, szumy w uszach itd. Do ich głównych zadań głębokich stabilizatorów kregosłupa oprócz ruchu głowy i szyi,  jest także stabilizacja w/w odcinka szyjnego. Wskazuje na to ilość wrzecionek mięśniowych na gram tkanki mięśniowej. Czym więcej wrzecionek tym bardziej mięsień spełnia funkcję stabilizującą i proprioceptywną (tzw czucie głębokie odpowiedzialne za czucie przestrzeni). Dodatkowo kontrolują przemieszczenie czaszki względem kręgu C1 oraz C1 względem kręgu C2 (np. mm podpotyliczne). Mają wpływ na ruch (rozciąganie) opony twardej, która chroni nasz rdzeń kręgowy.

Głównymi stabilizatorami to m in. m wielodzielny, mm podpotyliczne, m półkolcowy, najdłuższy szyi, dźwigacz łopatki.

 Podczas ćwiczeń na wzmocnienie stabilizatorów kręgosłupa szyjnego, należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłową postawę całego ciała. Podczas siedzenia lub stania, które to będą naszymi pozycjami wyjściowymi zwracamy szczególną uwagę na: 

 - prawidłowo ustawione barki i kręgosłup lędźwiowy. Jest to zgodnie z zasadą że, odcinkowe problemy kręgosłupa dotyczą jego całości.

- łopatki ściągnięte a stawy barkowe ustawione w pozycji rozciągnięcia jako przeciwwstawność ich stałego wysunięcia do przodu.

 Ćwiczenia tych mięśni powinne być stałą częścią dnia codziennego. Prawidłowo wykonane z zachowaniem biomechaniki będą skutkować nie tylko poprawą tego rejonu ale wpłyną na całą posturę ciała.

Przykłady ćwiczeń na odcinek szyjny znajdziecie w filmach poniżej z kanału youtube. Zapraszam do subskrypcji i udostepniania.

 Zespół ciasnoty kanału nadgarstka (neuropatia nerwu pośrodkowego) to ogólnie znana jako cieśń nadgarstka choroba. Po raz pierwszy zespół nazwany został jako „carpal tunnel syndrome” w 1939 roku. Popularna jednostka chorobowa występująca w rejonie stawu nadgarstkowego. Bezpośrednią przyczyną tworzącą cieśń nadgarstka jest kompresja, usidlenie lub ucisk na nerw pośrodkowy. Wytwarzając stan zapalny i obrzęk poprzez działanie jednej z wielu struktur tworzących zamkniętą przestrzeń. Dodatkowo doprowadza do osłabienia przewodnictwa nerwowego i zaburzeń wegetatywnych. Powstaje w wyniku urazu, zmian zwyrodnieniowych, stanów zapalnych, procesów przeciążeniowych i chorobowych.

 Charakterystyczne objawy spowodowane uciskiem to: ból, pieczenie, parzenie w rejonie nadgarstka rozchodzącysię na dłoń i przedramię. Z czasem dochodzi do upośledzenia ważniejszych funkcji nerwu pośrodkowego. Objawia się to, brakiem czucia w opuszkach palców 1 – 3 (parestesia), ograniczenie ruchomości dłoni oraz zaników mięśniowych. Pacjent skarży się na uporczywe drętwienie dłoni i palców, które nasila się w nocy doprowadzając do wybudzenia. To tzw brachialgia paraesthetica nocturna, jeden z charakterystycznych objawów cieśni nadgarstka. Prawidłowe zdiagnozowanie oraz znalezienie odpowiedzialnej za chorobę struktury lub struktur jest czynnikiem determinującym do wprowadzenia odpowiedniej terapii.

 Objawy ucisku nerwu na wysokości więzadła poprzecznego nadgarstka:

- występują problemy z chwytem okrągłego przedmiotu (objawy opozycyjne). Pomocny będzie tzw test butelki (Luthyego). Wykazuje osłabienie mięśnia odwodziciela krótkiego kciuka unerwionego z segmentu C6-C8 (odwodzenie) podczas chwytu zwykłej butelki. 

- osłabienie mięśnia przeciwstawiacza kciuka (unerwienie C6-C8), chory ma trudności z połączeniem kciuka z małym palcem powierzchniami dłoniowymi. Podczas obwodzenia widać deficyt pronacji. Podczas obserwacji ruchu z góry, badający zobaczy tylko część płytki paznokciowej kciuka.

 Dzięki temu że nerw pośrodkowy składa się z wielu włókien nerwowych układu autonomicznego, można spotęgować objawy wywołując niedokrwienie (zewnętrzny ucisk na wysokości przedramienia w okolicy nadgarstka). Pomocne w tym będzie:

- Test Phalena – Docisk maksymalnie zgiętych dłoniowo rąk do siebie przez ok 30 s, lub maksymalne zgięcie dłoniowe chorej ręki z zgiętym łokciem i utrzymanie w/w pozycji 1 min

- Odwrócony test Phalena – Docisk rąk do siebie w stawieniu zgięcia grzbietowego (jak do modlitwy) z prostymi palcami. Utrzymać ok 30 s.

- Objaw Tinela – opukiwanie dłoniowej części nadgarstka w zgięciu grzbietowym

- Badanie czucia powierzchownego - przeprowadza się na powierzchni dłoniowej i grzbietowej opuszkach palców 1-3 z zamkniętymi oczami badanego.

 Jeśli w trakcie w/w testów badany czuje ból, drętwienie, przeczulicę w rejonie dłoni i/lub przedramienia można uważać że występuje cieśń nadgarstka.

Badanie EMG

 Bardzo pomocne w diagnozie są badania przewodności nerwów obwodowych (EMG). Dzięki nim można zmierzyć tzw czas utajony np. dla odwodziciela krótkiego kciuka, który w warunkach choroby jest przedłużony w stosunku do zdrowej kończyny (2,5 – 4,3 ms).

Leczenie operacyjne

Leczenie operacyjne (odbarczenie nerwu) stosuje się w ciężkiej fazie choroby. Kiedy ucisk spowodowany jest zmianami które nie mogą być cofnięte poprzez zabiegi fizjoterapeutyczne a nerw został trwale uszkodzony.

Rehabilitacja

 Fizjoterapię i terapię manualną wprowadza się jak najwcześniej, zaraz po zaobserwowaniu pierwszych objawów. Najlepsze efekty dają mobilizacje i manipulacje na stawach oraz praca na mięśniach (rozciąganie, masaż). Bardzo często mamy do czynienia z sytuacją, kiedy występują objawy cieśni nadgarstka spowodowane tylko zablokowaniem wewnątrz stawowym, lub napięciem przeciążonych mięśni. Warto udać się wówczas do fizjoterapeuty na serię zabiegów. Dobór ćwiczeń musi być przemyślany. Po co proponować np. rozciąganie zginaczy promieniowych nadgarstka skoro test Phalena wyszedł pozytywnie? Podczas rehabilitacji należy wziąć pod uwagę także stan kręgosłupa szyjnego, barku i stawu łokciowego ponieważ nerw pośrodkowy wychodzi z segmentu od C5 do Th1 . W niektórych przypadkach kompresja nerwu pośrodkowego powyżej nadgarstka może imitować cieśń nadgarstka. Nerw pierwotnie uszkodzony w obrębie korzenia nerwowego (kręgosłup lub w obrębie splotu barkowego) jest bardziej podatny na wtórne uszkodzenia w odcinku dystalnym (dalszym). Objawy cieśni nadgarstka mogą występować w zespołach górnego otworu klatki piersiowej, w zespole mięśni pochyłych, zespole żebrowo-obojczykowym i zespole ścięgna mięśnia piersiowego mniejszego)

Zapraszam na film gdzie znajdziesz propozycje terapii w cieśni nadgarstka. Wykonanie kilku zabiegów ma jeszcze jedną zaletę, może wpłynąć na lepsze wyniki badania EMG, co ułatwi diagnozę i wprowadzenie odpowiedniego leczenia.

 Należy pamiętać, że odczuwanie wyżej wymienionych objawów w określonym rejonie nie stanowi wystarczającej podstawy do rozpoznania zespołu korzeniowego. Potwierdzeniem istnienia konfliktu korzeniowego są objawy neurologiczne (osłabienie lub zniesienie czucia, hipotonia i atrofia mięśni) oraz zniesienie odruchów ścięgnistych mięśni wskaźnikowych (Lewit).

  Poniżej przedstawiam tabele dermatomów. Pokazują one z jakiego rejonu kręgosłupa mogą pochodzić objawy bólowe.

1.Objawy bólowe na ciele:

2.Objawy bólowe na kończynie dolnej:

3.Objawy bólowe na kończynie górnej:

 Często w swojej praktyce zawodowej jako fizjoterapeuta spotykam się z pytaniem:

- co robić gdy drętwieją dłonie i przedramiona podczas jazdy na rowerze?

- czy warto korzystać z tzw rogów na kierownicę? 

W internecie znajdziemy wiele informacji i zaleceń w tym temacie. Główne zalety opisywane przez użytkowników to:

- pewniejszy chwyt kierownicy przy podjazdach szczególnie na stojąco,

- pewniejszy chwyt kierownicy jedną ręką podczas podjadania lub picia.

- dodatkowa blokada przed ześliźnięciem się ręki z kierownicy w bok

- w książce "Lance Armstrong program mistrza" autor wykazuje, że szeroki uchwyt na podjazdach otwiera klatkę piersiową co pozwala złapać trochę więcej tlenu.

- w przypadku upadku na bok dodatkowa ochrona dla rąk 

- na długich dystansach, możliwość zmiany chwytu na kierownicy - kierownica/rogi, co pozwala odpocząć dłoniom i mięśniom przedramienia

 I właśnie na tym ostatnim, dla mnie najważniejszym zagadnieniu chcę się skupić.

 Aby zrozumieć, dlaczego powstaje drętwienie, ból rąk, od nadgarstków do łokci podczas jazdy na rowerze, należy poznać trochę anatomii. Objawów oczywiście jest więcej np. drętwienie palców (głównie III, IV, V) albo ból barków. Głównym powodem jest, przeciążenie mięśni unoszących nadgarstek do góry. Dźwigacz nadgarstka promieniowy długi i krótki. Ich przyczepy znajdują się w rejonie kłykcia bocznego kości ramiennej i ciągną się do kostek śródręcza (szczegóły budowy anatomicznej znajdziesz tutaj …). Z tego wynika, że przebieg mięśni obejmuje również staw łokciowy, co będzie mieć duże znaczenie w odczuwaniu bólu podczas jazdy.

 Długie utrzymywanie nadgarstka w pozycji zgięcia grzbietowego (a takim jest klasyczny chwyt kierownicy podczas jazdy) wraz z dociskiem i przenoszeniem drgań z koła na kierownicę powoduje zmęczenie w/w mięśni na ich przyczepach końcowych. Następnie poprzez włókna mięśniowe ból przenosi się wyżej (łokieć). Długotrwałe ignorowanie tego stanu może doprowadzić np do tzw łokcia tenisisty. Zespół łokcia tenisisty uaktywnia bóle schodzące do nadgarstka i w ten sposób mamy „zamknięte koło bólu”. Posiadając rogi, które powodują odpoczynek mięśni poprzez wyprost w stawach nadgarstkowych możemy unikać w/w sytuacji. Jest to podobny problem co ból kolana spowodowany zmęczeniem mięśnia czworogłowego uda podczas długotrwałego zgięcia w trakcie jazdy samochodem.

 Oczywiście, jak zawsze bardzo ważna jest profilaktyka. Poniżej kilka porad jak sobie samemu poradzić. Przy poważniejszych bólach należy skonsultować się z lekarzem lub fizjoterapeutą.

Wadykorzystania z rogów:

- waga roweru większa o co najmniej 60 g,

- czasem rogi obijają ramę

- więcej jest roboty przy wymianie chwytów, manetek czy klamek. Ale, to chyba najmniejszy problem …..

Poniżej film z ćwiczeniami. Zapraszam do subskrypcji kanału i udostępniania

 Entezopatia nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej (epicondylitis medialis humeri) czyli łokieć golfisty to zespół bólowy tkanek miękkich położonych przyśrodkowo w stosunku do stawu łokciowego związany najczęściej z uszkodzeniem przyczepów mięśnia nawrotnego obłego lub zginacza promieniowego nadgarstka. 

Przyczyny. Do uszkodzenia przyczepów mięśni w łokciu golfisty, doprowadzają najczęściej mikro-urazy. Na wskutek powtarzalnych ruchów nadgarstka wbrew oporowi. Zespół bólowy – łokieć golfisty to choroba, która dotyka 0,4% populacji. Na łokieć golfisty najczęściej chorują osoby między 45 a 54 rokiem życia.

Objawy – łokieć golfisty:

• ból i tkliwość na wewnętrznej stronie łokcia. Czasami ból przebiega wzdłuż wewnętrznej strony przedramienia;

• sztywność;

• osłabienie, słabość ręki, nadgarstka i palców;

• drętwienie i mrowienie – wielu golfistów doświadcza drętwienia i mrowienia gdy ból promieniuje do jednego lub większej liczby palców (zazwyczaj IV i V palec).

Ból łokcia golfisty może pojawić się nagle lub stopniowo. Mogą go nasilić następujące czynności:

• uderzenie kijem golfowym lub rakietą tenisową;

• zgniecenie lub chwyt piłki;

• uściśnięcie dłoni;

• obrócenie klamki;

• dźwiganie ciężarów;

• podniesienie czegoś dłonią skierowaną w dół;

• zgięcie nadgarstka.

Na łokieć golfisty można stosować zabiegi fizykoterapeutyczne:

diatermię krótkofalową, ultradźwięki, jonoforezę, ciepłe kąpiele wirowe, krioterapię

Można też stosować kinesiotaping, czyli założenie przez fizjoterapeutę plastra, który przyśpieszy terapię.

Poniżej film na kanale youtube o łokciu golfisty. Zapraszam do subskrypcji i udostepniania.

 Zapalenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia to częsta dysfunkcja w rejonie obręczy barkowej. Zwykle występuje wraz z innymi przeciążeniami, jak np. stożek rotatorów. Przyczyny powstania choroby mięśnia dwugłowego ramienia to głównie:

- sumujące się mikrourazy powstałe podczas aktywności fizycznej

- przeciążenia w ciągu dnia

- procesy zwyrodnieniowe.

 Ból powstaje podczas przesuwania się ścięgna w rowku międzyguzkowym, które występuje podczas ruchów w barku. Ból obecny jest w okolicach stawu ramienno - łopatkowego oraz na całej długości przebiegu mięśnia, sięgając do łokcia (poniżej stawu łokciowego znajduje się przyczep końcowy mięsnia dwugłowego ramienia).

Zapraszam na poradę online

 UWAGA! Objawów może być więcej, ale jest to temat na inny artykuł, tu zajmuję się tylko mięśniem dwugłowym.

 Najbardziej charakterystycznym objawem stanu zapalnego jest tkliwość ścięgna, którą można zaobserwować dotykając palcami przednią górną powierzchnię kości ramienej (zgrubienie, które podczas nacisku porusza się).

 Terapię należy zacząć od tzw głębokiego masowania (rozcierania) w poprzek włókien torebki stawowej. Rozcieranie powinno być powolne i względnie głębokie (aby nie pocierać tylko skóry). Stosować kilka razy dziennie po kilka minut. W celu uniknięcia podrażnienia skóry można zastosować oliwkę lub maść przeciwbólową.

 Kiedy ból powoli ustępuje (dzień, dwa) można spróbować rozcierać ścięgno za pomocą palca lub dwóch. Ból będzie dość duży. Palce dociskamy w najbardziej bolący punkt a następnie rozcieramy w poprzek. Odczuwalne powinno być przeskakiwanie ściegna pod palcami.

 Następnym etapem terapii w domu to rozciąganie całego mieśnia dwugłowego ramienia. Skupiamy się na obu przyczepach: początkowym i końcowym. Osiągamy to poprzez ustawienie całej kończyny górnej ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem (zdjęcie poniżej) i odchylamy to momentu odczuwania rozciągania mięśnia.  

 Bardzo efektywną metodą rozciągania mięśni jest poizometryczna relaksacja mięśni (P.I.R). Opieramy kończynę z zgiętym nadgarstkiem o podłoże i naciskamy przez ok 10 sekund. Następnie robimy przerwę (kilka sekund) i unosimy kończynę w kierunku rozciągającym mięsień.

 Wykorzystując tę sama metodę rozciągniemy mięsień dwugłowy przy jego przyczepie końcowym (pod stawem łokciowym). Zginamy łokieć przeciw oporowy drugiej dłoni ok 10 sekund, a następnie rozluźniony łokieć po kilku sekundach prostujemy.

Uwaga! Artykuł informacyjno-poglądowy oparty na doświadczeniu i obserwacji autora, który jest fizjoterapeutą. Przed wykorzystaniem poniższych informacji należy skonsultować się z lekarzem lub fizjoterapeutą. Zapraszam do skorzystania z konsultacji online

Poniżej film z kanału youtube na temat artykułu.

1. Przedni

- przyczep pocz guzki przednie wyrostków poprzecznych 3 - 6 kręgu szyjnego,

- przyczep koń guzowatość mięśnia pochyłego na powierzchni górnej 1 żebra.

2. Środkowy

- przyczep pocz przednia powierzchnia wyrostków poprzecznych kręgów szyjnych od 1 do 6

- przyczep koń powierzchnia górna 1 żebra, górny brzeg 2 żebra

3. Tylny

- przyczep pocz guzki tylne wyrostków poprzecznych kręgów szyjnych od 5 do 7

- przyczep koń powierzchnia boczna 2 żebra
Unerwienie z krótkich gałązek splotu szyjnego i ramiennego C2 - C8. 

Czynność: 

W skurczu obustronnym, przy ustalonej obręczy barkowej, powodują skłon kręgosłupa szyjnego w przód. Działając jednostronnie powodują skłon głowy i szyi w bok 

Źródło: Kinezyterapia pod redakcją Andrzeja Zębatego tom 1

Ból, parestezje czyli cierpnięcie, drętwienie, zaburzenia czucia, niedowład, zmiana koloru skóry, ciepło, zimno, szybsza męczliwość w obrębie kończyny górnej i rąk może być następstwem dysfunkcji mięśni pochyłych szyi. Zła budowa ciała charakteryzująca się przesuniętą głową i barkami do przodu, zwiększona kifozą piersiową, czy też stwierdzone dyskopatie odcinka szyjnego kręgosłupa doprowadzić może do przeciążeń i powstania tzw zespołu mięśni pochyłych szyi. Mięśnie należą do głębokich mięśni szyi oraz do grupy mięśni międzyżebrowych.

Wyróżnia się następujące mięśnie pochyłe: przedni, środkowy,tylny oraz najmniej ważny tzw najmniejszy.

 Kręgosłup szyjny składa się z 7 kręgów szyjnych, które posiadają po dwa wyrostki poprzeczne. W wyrostkach poprzecznych kręgów biegną gałęzie splotu szyjnego. Zatem, mięśnie pochyłe przyczepiając się od przodu i do tyłu od w/w wyrostków są naturalnym zabezpieczeniem nerwów przed kompresją. Co więcej, w wyrostkach poprzecznych znajduje się otwór tętnicy kręgowej, która również jest chroniona i osłaniana przez te mięśnie. Podczas nieprawidłowego napięcia mięśni, patologiczna stymulacja może doprowadzić do rotacji kręgów szyjnych, zablokowania powierzchni stawowych i podrażnieniu nerwów szyjnych oraz mechanicznego ucisku na tętnicę kręgową.

Przyczyny zespołu mięśni pochyłych:

- nieprawidłowa postawa ciała w czasie pracy

- opadające barki

- wielokrotne powtarzanie ruchów kończyn górnych z nadmierną siłą (np siłownia, praca fizyczna)

- nadmiernie rozbudowana muskulatura mięśni obręczy barkowej

- urazy (złamania, zwichnięcia) w rejonie obojczyka, I żebra, głowy kości ramiennej, wyrostków)

- stres

- wady rozwojowe w obrębie układu kostnego (np. dodatkowe żebro szyjne, powiększenie wyrostka poprzecznego kręgu szyjnego, zmiany strukturalne pierwszego żebra)

 Podczas długiego obciążenia mięśni, które należą do tzw mięśni tonicznych, dochodzi do przykurczu i rotacji kręgów szyjnych, doprowadzając do zablokowania w stawach i zmniejszenia przestrzeni międzykręgowej. W następstwie tego dochodzi do drażnienia nerwów, ucisku na tętnice kręgową, podobojczykową oraz patologicznego uniesienia pierwszego żebra.

Dlatego chory odczuwa dodatkowo takie objawy jak:

– niedowład

- zmiana koloru skóry,

- ciepło, zimno,

- drętwienie i mrowienie rąk,

- szybsza męczliwość

 Kolejna struktura zależna od złej pracy mięśni pochyłych to nerw przeponowy. Przebiega on po mięśniu pochyłym przednim, przykryty mięśniem mostkowo - obojczykowo - sutkowym. Zatem ich wzajemna relacja będzie ważna dla prawidłowego ślizgu nerwu oraz prawidłowej stymulacji przepony.

 Pomiędzy pochyłym przednim a pochyłym środkowym przebiega splot ramienny. Pochyłe zatem nie tylko osłaniają gałęzie splotu ramiennego na wysokości wyrostków poprzecznych, ale także nerwy w miejscu ich wyjścia poza teren szyi. Ich napięcie może drażnić i zaburzać ślizg nerwów w obrębie szyi przez co powodować drętwienie, mrowienie, uczucia zmiany temperatury. Najczęściej w obrębie palców ręki.

 Inną strukturą tym razem kostną, na którą mogą mieć wpływ mm pochyle to pierwsze żebro. Przebiega tuż pod obojczykiem wraz z tętnicą podobojczykową. Nadmierne napięcie pochyłych może prowadzić do "uniesienia" pierwszego żebra i ucisku tętnicy podobojczykowej.

 I na koniec tzw zwój gwiaździsty. Jest to zwój układu autonomicznego (zwój szyjno-piersiowy) który, znajduje się na tylnej ścianie klatki piersiowej między wyrostkiem poprzecznym siódmego kręgu szyjnego a szyjką żebra, do tyłu od tętnicy podobojczykowej. Odpowiada on za unerwienie współczulne między innymi płuc i serca. Znajduje się on w okolicy pierwszego żebra na które bezpośrednio wpływają mięśnie pochyłe.

 Powyższy tekst pokazuje jak trudna jest prawidłowa diagnoza i prowadzenie terapii z pacjentami u których występują bóle, drętwienie kończyn górnych. Dodatkowo mogą mieć problem z układem naczyniowym, przeponą, sercem lub płucami. Zapraszam na film z propozycjami ćwiczeń w dysfunkcji mięsni pochyłych szyi.

 Wielu pacjentów podczas rehabilitacji pourazowej w kontynuowaniu terapii wymaga tzw neuromobilizacji nerwów obwodowych. Powodem są dolegliwości (ból, parestezje), które nie powielają się z diagnostyką fizjoterapeutyczną. Często obserwuje się pewne ograniczenia podczas testów a zabiegi nie przynoszą już żadnej poprawy (np. zwiększenia zakresu ruchu). W większości przypadków może to dotyczyć usidlenia korzenia nerwowego np. podczas długotrwałej dyskopatii. Przyczyną może być także krwiak, zrost po złamaniu kości. Taki ucisk powoduje stan zapalny i tworzy kolagenową tkankę łączną która blokuje płynny ślizg tkanki  nerwowej w osłonkach. Nerw tak jak mięsień jest strukturą rozciągliwą (zmienia swoją długość) dzięki temu dostosowuje się do różnych ustawień kończyny. Ważne jest aby dane struktury nerwowe neuromobilizować i przeciwdziałać wtórnym skutkom zaburzonej przesuwalności tkanki. Zjawisko obkurczenia osłonki łącznotkankowej tkanki nerwowej oraz możliwość odwrócenia tego procesu zaobserwowali Bob Elvey i David Butler.

 Poniżej filmy na temat neuromobilizacji różnych nerwów. Systematycznie będą dodawane kolejne. Zapraszam do obejrzenia i odwiedzania strony.

Uwaga !!! - wszystkie informacje i propozycje terapii zawarte w filmach należy bezwzględnie skonsultować z własnym lekarzem i fizjoterapeutą.

1. neuromobilizacja nerw promieniowy

2. neuromobilizacja nerw łokciowy

3. neuromobilizacja nerw promieniowy

 Choroba Dupuytrena inaczej przykurcz rozcięgna dłoniowego została opisana w 1831r. Powoduje przykurcz  zgięciowy palców jako następstwo bliznowacenia rozcięgna. Istnieją trzy teorie powstania choroby: uwarunkowana genetycznie, skojarzona z uszkodzeniem nerwu łokciowego oraz pourazowa.

 Podział i objawy kliniczny przykurczu wg M.Iselina:

I - guzki na dłoniowej powierzchni ręki lub na grzbietach palców bez ich przykurczu,

II - przykurcze palców w stawach śródręczno- paliczkowych,

III - zmiany jak w stopniu I i II z dodatkowym przykurczem w bliższych stawach międzypaliczkowych,

IV - rozległe przykurcze palców z przeprostem w stawach międzypaliczkowych dalszych oraz znacznym zwłóknieniem miękkich tkanek ręki.

 Z moich obserwacji wynika że, czynnikiem dodatkowym jest praca powodująca przeciążenie dłoni i nadgarstka. Objawem wskazującym na początek procesu zapalnego jest ból dotykowy ścięgna palca serdecznego oraz wyraźnie wyczuwalny tam guzek.

 Następnie obserwuje się problem przy prostowaniu palca z charakterystycznym trzaskiem. Jest to ostatni moment, kiedy możliwe jest zahamowanie procesu chorobowego. Jeżeli nie rozpocznie się rehabilitacji, w krótkim okresie czasu dojdzie do braku czucia, zmian w aparacie więzadłowo-stawowym a nawet do martwicy. W tym stadium jedynym leczeniem będzie operacja a następnie długa rehabilitacja całej ręki.

 Usprawnianie rozpoczynamy od głębokiego rozcierania poprzecznego w miejscu bólu. Masaż powinno prowadzić się jak najczęściej (przed tv, jadąc autobusem itd.). Ma stać się to nawykiem.

W przypadku dużego bólu w początkowej fazie rozcierać możemy całą dłonią.

Uwaga! Masujemy na całej długości dłoni, aż do przedramienia.

Następnie przechodzimy do rozciągania ścięgna. Ćwiczenie wykonujemy przy pomocy drugiej reki.

Poniżej dwie wersje: rozciąganie całej grupy mięśni zginaczy dłoni i przedramienia

Dodatkowo powinno się oszczędnie pracować dłonią i uzbroić w cierpliwość, wykonywanie systematycznie w/w praktyk zaowocuje poprawą stanu ścięgna.

W trakcie usprawniania konieczne są zabiegi w gabinecie fizjoterapeuty (mobilizacja stawów, laser, ud, jonoforeza) pozwoli to na jeszcze lepsze efekty terapeutyczne i ewentualne uniknięcie operacji.

W latach osiemdziesiątych XX wieku Bradlow i Mowat przestawili wyniki badań, na podstawie których dowiedli, że choroba Dupuytrena znacznie częściej występuje u mężczyzn uzależnionych od alkoholu. W 1987 roku Atalii przedstawił korelacje pomiędzy czynnikami predysponującymi do wystąpienia choroby Dupuytrena. Uważał, że najmniejszym czynnikiem ryzyka jest wiek, następnie spożycie alkoholu, płeć i wcześniejsze urazy. Attali podzielił badanych na trzy grupy.

Pierwszą grupę stanowili mężczyźni z rozpoznaną choroba alkoholową, u których występowały schorzenia wątroby. Druga grupę stanowili chorzy, u których występowały schorzenia wątroby, ale nie byli uzależnieni od alkoholu. Pacjenci zakwalifikowani do grupy trzeciej stanowili grupę kontrolną. W przeprowadzonych badaniach częstość występowania choroby Dupuytrena wyniosła: 43% w grupie pierwszej, 34% w grupie drugiej, i 14% w grupie trzeciej. W podobnych badaniach Noble wykazał, że częstotliwość występowania przykurczu rozcięgna dłoniowego u osób z chorobą alkoholową wynosi 28%.

Poniżej film z kanału youtube. Zapraszam do subskrypcji i udostępniania.

Artykuł informacyjno - poglądowy oparty na własnej praktyce w pracy z pacjentem. Przed wykorzystaniem poniższych informacji należy skonsultować się z lekarzem lub fizjoterapeutą.

 Ból, parestezje czyli cierpnięcie, drętwienie, zaburzenia czucia,niedowład, zmiana koloru skóry, ciepło, zimno, szybsza męczliwość w obrębie kończyny górnej i rąk może być następstwem dysfunkcji mięśni pochyłych szyi. Zła budowa ciała charakteryzująca się przesuniętą głową i barkami do przodu, zwiększona kifozą piersiową, czy też stwierdzone dyskopatie odcinka szyjnego kręgosłupa doprowadzić może do przeciążeń i powstania tzw zespołu mięśni pochyłych szyi.Mięśnie należą do głębokich mięśni szyi oraz do grupy mięśni międzyżebrowych.Wyróżnia się następujące mięśnie pochyłe:przedni, środkowy,tylny oraz najmniej ważny tzw najmniejszy..

 Często można spotkać się także z nazwą zespół mięśnia pochyłego przedniego, ale z mojego doświadczenia warto rozpatrywać wszystkie 3 mięśnie czyli przedni, środkowy i tylni. Ponieważ mają mniej więcej przyczepy początkowe i końcowe w tych samych miejscach co powoduje że odpowiadają za tę sama funkcję. Czyli przy skurczu obustronnym powodują skłon kręgosłupa szyjnego i głowy w przód a przy skurczu jednostronnym - w bok. Biorą także udział w unoszeniu żeber podczas wdechu, działając jako silne mięśnie wdechowe.

 Ważną funkcją mięśni (mniej opisywaną) jest ochrona nerwów z gałęzi splotu szyjnego, które biegną między wyrostkami poprzecznymi kręgów. Zatem, mięśnie pochyłe przyczepiając się od przodu i do tyłu od w/w wyrostków są naturalnym zabezpieczeniem nerwów przed kompresją. Co więcej, w wyrostkach poprzecznych znajduje się otwór tętnicy kręgowej, która również jest chroniona i osłaniana przez te mięśnie. Pomiędzy pochyłym przednim a pochyłym środkowym przebiega splot ramienny. Pochyłe zatem nie tylko osłaniają gałęzie splotu ramiennego na wysokości wyrostków poprzecznych, ale także nerwy w miejscu ich wyjścia poza teren szyi.

Przyczyny zespołu mięśni pochyłych:

- nieprawidłowa postawa ciała w czasie pracy

- opadające barki

- wielokrotne powtarzanie ruchów kończyn górnych z nadmierną siłą (np siłownia, praca fizyczna)

- nadmiernie rozbudowana muskulatura mięśni obręczy barkowej

- urazy (złamania, zwichnięcia) w rejonie obojczyka, I żebra, głowy kości ramiennej, wyrostków)

- stres

- wady rozwojowe w obrębie układu kostnego (np. dodatkowe żebro szyjne, powiększenie wyrostka poprzecznego kręgu szyjnego, zmiany strukturalne pierwszego żebra)

Podczas długiego obciążenia mięśni, które należą do tzw mięśni tonicznych, dochodzi do przykurczu i rotacji kręgów szyjnych, doprowadzając do zablokowania w stawach i zmniejszenia przestrzeni międzykręgowej. W następstwie tego dochodzi do drażnienia nerwów, ucisku na tętnice kręgową, podobojczykową oraz patologicznego uniesienia pierwszego żebra.

Dlatego chory odczuwa dodatkowo takie objawy jak:

- niedowład

- zmiana koloru skóry,

- ciepło, zimno,

- drętwienie i mrowienie rąk,

- szybsza męczliwość

Podrażnienie nerwu przeponowego przebiegającego pomiędzy pochyłym przednim a mostkowo – obojczykowo – sutkowym wpływa na złą pracę przepony co uwidacznia się nadmiernym unoszeniem klatki piersiowej przy wdechu.

Leczenie i terapia zespołu mięśni pochyłych szyi skupia się na wykorzystywaniu elementów terapii manualnej. Bardzo dobre efekty przynosi mobilizacja I i II żebra oraz odpowiednie rozciąganie mięśni i ich antagonistów w ramach autoterapii.

Przykłady ćwiczeń i autoterapii zawiera poniższy filmik z kanału dorehabilitacji.pl

 Zniesienie lordozy szyjnej pociąga za sobą wiele zmian w budowie i biomechanice ciała. W większości przypadków, lordoza szyjna współistnieje ze zniesioną kifozą piersiową oraz zniesieniem lordozy lędźwiowej. Patologia ta prowadzi do przemieszczenia środka ciężkości a w rezultacie do stałych przeciążeń mięśni szyji, bóli głowy, oczu, szumów usznych klatki piersiowej i drętwieniu rąk.

zobacz art cz1

 Z powyższych faktów na plan pierwszy w terapii zespołu bólowego wysuwa się profilaktyka. Kiedy odczuwamy pierwsze symptomy (bóle u podstawy czaszki promieniujące do oka, bóle łopatek, napięcie mięśniowe w okolicy szyi i barków, bóle w mostku) podczas dnia, a które ustępują po wypoczynku, należy jak najczęściej przyjmować pozycję wypychającą klatkę piersiową do przodu. Pomocą może być drążek rehabilitacyjny lub zwykły kij np. od miotły. Aby prawidłowo wykonac ćwiczenie należy wciągnąć brzuch poprzez powolny długi wydmuch ustami. Nie robimy tego mechanicznie poprzez pracę mięśni. Następnie zwracamy uwagę na ściągnięcie łopatek.

Zobacz zdjęcia.

Przeprost możemy również osiągnąć w pozycji leżącej, lub na piłce rehabilitacyjnej

 W przypadku pracy siedzącej, możemy zastosować tzw pozycję Brugerra. Zaleca się siedzenie na krawędzi krzesła z kończynami dolnymi lekko rozstawionymi. Następnie przenieś ciężar ciała na stopy skierowane lekko na zewnątrz (poczujesz delikatne uniesienie ciała). Jeżeli teraz rozluźnimy mm pośladkowe wraz z mm brzucha, nastąpi przodopochylenie miednicy, brzuch wysuń do przodu. Cały kręgosłup ustawi się w prawidłowej, zrównoważonej pozycji. Przypominam, jeżeli poczujecie uniesienie się na kościach (tzw kolcach biodrowych w środku pośladków) pozycja jest wykonana prawidłowo.

 Każda ćwiczenie lub pozycja jaka Wam przyjdzie do głowy, a która wykorzysta w/w zasadę będzie przynosić ulgę i przeciwdziałać powikłaniom (np. dyskopatia). Można wykorzystać ćwiczenia i informacje z art o szyi (poniżej link)

 W przypadku kiedy dojdzie do powikłań, należy skorzystać z pomocy lekarza i fizjoterapeuty, ponieważ w tej sytuacji pacjent sam już sobie nie poradzi. Ponizej filmiki z kanału youtube na w/w temat. Zapraszam do subskrypcji i udostepniania.

 Prawidłowo zbudowany kręgosłup widziany z boku przypomina kształt litery S. Wygięcie do przodu to lordoza (mamy dwie lordozy: szyjna i lędźwiowa), wygięcie do tyłu to kifoza (posiadamy jedną kifozę: piersiową). Każde odchylenie od prawidłowego wzorca ustawienia kręgosłupa czyli spłycenie lub powiększenie lordozy oraz kifozy to patologia. Niesie ona za sobą bóle w różnych częściach ciała. Powyższe zmiany prawie zawsze występują łącznie. Spłycenie lordozy lędźwiowej pociąga za sobą zmniejszanie kifozy piersiowej, która doprowadza do wysunięcia głowy do przodu wraz z zniesieniem lordozy szyjnej. Całość zmian powstaje na wskutek poszukiwania przez organizm nowego środka ciężkości, który na wskutek zmian został zniesiony. Oczywiście sytuacja ta odnosi się również do osób z prawidłową budową kręgosłupa, ale mających inne przyczyny, np. złą postawę ciała.

 W tym artykule zajmę się głównie bólami występującymi w górnej części ciała. Określanymi jako zespół bólowy górnego otworu klatki piersiowej lub zespół Bruggera.

 Tak jak napisałem wcześniej, w trakcie zmian w ustawieniu kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej (widzianego z boku) dochodzi do spłycenia lordozy szyjnej. Jest to następstwem zmniejszania się kifozy piersiowej. Proces ten przesuwa głowę do przodu i wytwarza duże przeciążenia oraz tzw hiperlordozę na dwóch pierwszych kręgach szyjnych.

Jednym z efektów tego ustawienia jest uaktywnienie punktu okostnego na wyrostku kolczystym C2. Powoduje on bóle szyi, dolnej części głowy z promieniowaniem do oka. Pacjent często zgłasza wzrost ciśnienia w oku potwierdzony badaniem lekarza okulisty. Dodatkowo punkt ma wpływ na wzmożone napięcie mięśniowe powodujące ból tego rejonu (np. m. dźwigacz łopatki).

 Przy prawidłowo ustawionej głowie, pion spuszczony z brody powinien dotykać wcięcia mostka. Sprzyja to prawidłowemu rozłożeniu siły ciężkości na połączeniach w kręgosłupie.

 Odchylenie od normy czyli przesunięcie głowy do przodu powoduje wzrost przeciążenia na połączeniach mostkowo-żebrowych. Niesie to za sobą bóle w klatce piersiowej wraz z promieniowaniem do lewej kończyny górnej. Jest to ból bardzo podobny do bólu przy zawale serca. Powoduje go głównie zablokowanie 4 i 5 żebra.

  UWAGA! Nigdy nie wolno ignorować wyżej opisanej sytuacji. W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza i zrobić EKG. Jeżeli badanie nie wykaże odchyleń w pracy serca, można wziąć pod uwagę inną przyczynę bólu, w tym ból pochodzenia odkręgosłupowego.

   Dodatkową przyczyną tego bólu może być: zbyt duży biust u kobiet, krótkowzroczność (osoby które nie chcą nosić okularów), wielogodzinna wymuszona pozycja pochylenia do przodu np. złe siedzenie za biurkiem. Wszystkie te sytuacje również powodują przesunięcie głowy do przodu.

Czerwona linia pokazuje krztałt kręgosłupa. Miejsca występowania bólu zaznaczono literą x

 Spłycona lordoza szyjna ma degeneracyjny wpływ na dyski kręgowe. Prowadzi do dyskopatii szyjnej i zwężenia kanału kręgowego, powodujący ból promieniujący do kończyny górnej w następstwie ucisku n pośrodkowego. Wystąpić mogą: bóle barków, głowy, łopatek, ucisk na tętnice kręgowe, problemy z przełykaniem, odczuwanie drętwienia na czubku głowy. Bardzo często pacjent sygnalizuje ostry ból przy wdechu lub wydechu powietrza. Jest to efekt zablokowania połączeń kręgosłupa z żebrami. Ważną rolę odgrywa tu zablokowanie pierwszego żebra, które znajduje się w sąsiedztwie splotu naczyniowo- nerwowego. Powoduje ono bóle w dół kończyny dolnej oraz ma wpływ na zapalenie stożka rotatorów.

   Zespół górnego otworu klatki piersiowej lub tzw zespół Bruggera, to bardzo złożony problem z punktu widzenia rehabilitacji. Każda dysfunkcja w tym rejonie, (dyskopatia, zablokowanie, uraz ortopedyczny, przeciążenia mięśni, nadwaga, duży biust) spowodowana złą budową kręgosłupa, ciała lub złych nawyków w postawie, rozpoczyna proces następujących po sobie zmian zgodnych z biomechaniką. Doprowadza do upośledzenia czynności dnia codziennego, zmęczenia, wzmagających się bóli. Niestety, w tej sytuacji pacjent nie jest w stanie poradzić sobie sam za pomocą odpowiednich ćwiczeń czy też środków farmaceutycznych. Musi tu być współpraca z dobrym fizjoterapeutą.

 W drugiej części artykułu opiszę ćwiczenia jakie powinno się stosować w profilaktyce oraz po zabiegach fizjoterapeutycznych w opisanym zespole. Zapraszam na cz 2 wraz z filmikami

 Złamanie Collesa lub złamanie nasady dalszej kości promieniowej należy do częstych urazów w rejonie nadgarstka i przedramienia. Statystyki mówią nawet o 90% w stosunku do wszystkich urazów tego rejonu. Statystycznie najbardziej narażone na złamanie Collesa, są kobiety po 65. roku życia z powodu zmian osteoporozowych. Jednak urazu tego typu diagnozuje się także u dzieci i młodzieżyu których układ kostny jest jeszcze nie w pełni rozwinięty oraz u wszystkich grup w trakcie wypadków komunikacyjnych, sportowych itd.

Objawy:

- silny ból i opuchlizna nadgarstka nasilającasię podczas próby poruszania palcami i/lub dłonią

- duże ograniczenie zakresu ruchów ręki w stawie nadgarstkowym

- zaczerwienienie, krwiak w rejonie urazu

- miejscowy wzrost temperatury

- deformacja nadgarstka – (złamanie z przemieszczeniem). Na skutek przesunięcia odłamków kości, nadgarstek i dłoń przesuwają się prostopadle względem pozostałej części kończyny.

Przyczyny:

Główną przyczyną urazu jest upadek. Pod wpływem działania dużej siły dochodzi w trakcie podporu stroną dłoniową do przemieszczenia części zewnętrznej kości promieniowej i jej supinacji. Rzadszą odmianą złamania w tym rejonie są złamanie typu Smitha, które powstaje kiedy punktem podporu jest strona grzbietowa dłoni. Spotyka się również złamania wyrostka rylcowatego kości promieniowej typu Bartona.

Leczenie i rehabilitacja:

 Od strony ortopedycznej złamanie typu Collesa wymaga sprawdzenia stanu naczyń krwionośnych (np. drożność tętnicy promieniowej która doprowadza krew do dłoni) oraz nerwów obwodowych. Przeprowadza się także badanie RTG ręki a w bardziej skomplikowanych sytuacjach rezonans tomograf.

 W przypadku złamania stabilnego (bez przemieszczenia) lekarze wprowadzają leczenie zachowawcze po udanej repozycji, czyli nastawieniu ręki. Następuje unieruchomienie nadgarstka i kciuka w opatrunku gipsowym lub z wykorzystaniem ortezy, którenosi się przez 6 tygodni.

 Spotkać się można również z jednoczesnym unieruchomieniem stawu łokciowego. Ma to na celu wyeliminowanie przyruchów mięśnia ramienno – promieniowego. Jego funkcje nawracania i odwracania (pronacja i supinacja) w łokciu i nadgarstku są bardzo ważne dla powrotu do pełni sprawności. Dlatego unieruchomienie w odpowiedniej pozycji i udana repozycja (nastawienie) mają wpływ na prawidłowe działanie tego mięśnia po zakończeniu leczenia. Po około trzech tygodniach, jeśli nie ma przeciwwskazań skraca się gips do przedramienia, co umożliwia wprowadzenie rehabilitacji w rejonie stawu łokciowego.

 W przypadku złamania niestabilnego (wieloodłamowego) oraz w przypadku nieudanej repozycji stosuje się leczenie operacyjne.

Rehabilitacja w fazie unieruchomienia obejmuje:

- ćwiczenia izometryczne palców

- ćwiczenia czynne i z oporem palców (chwytne, przeciwstawne)

- ćwiczenia czynne rejonu obręczy barkowej oraz stawów łokciowych (w zależności od wielkości gipsu)

- magnetoterapia (już w trakcie opatrunku gipsowego)

- laser,

- hydroterapia (jeśli istnieje możliwość zdjęcia opatrunku)

Tutaj filmik z kanału dorehabilitacji.pl na temat rehabilitacji w złamaniu Collesa

Rehabilitacja po 6 tyg obejmuje:

- kontynuację i rozwój w/w ćwiczeń z fazy unieruchomienia

- masaż klasyczny lub głęboki poprzeczny

- ćwiczenia rozciągające prostowniki i zginacze nadgarstka

- ćwiczenia wzmacniające mięśnie rejonu urazu

- poizometryczna relaksacja mięśni (PIR)

- ćwiczenia na supinację i pronację w stawach nadgarstkowym i łokciowym

- ćwiczenia na cały łańcuch biomechaniczny kończyny górnej

- neuromobilizacje nerwów kończyny górnej (w ostatniej fazie terapii)

 Złamania typu Collesa nie należy bagatelizować ponieważ, charakteryzuje się ono dużą częstotliwością powikłań. Warto dokładnie obserwować odczucia, wygląd i reakcje palców dłoni w trakcie noszenia gipsu. Każde wątpliwości należy natychmiast zgłaszać lekarzowi. Do najczęstszych powikłań zaliczyć można:

- uszkodzenie nerwów (zaburzenia czucia, drętwienie, kłucie, pieczenie ręki)

- brak zrostu kości i powstające deformacje

- zwyrodnienia

- przykurcz Volkmanna (przykurcz niedokrwienny) powodujący szponowate ułożenie ręki

- zespół sudecka (30% z przypadków powikłań)

- cieśń nadgarstka