Choroba Dupuytrena inaczej przykurcz rozcięgna dłoniowego została opisana w 1831r. Powoduje przykurcz zgięciowy palców jako następstwo bliznowacenia rozcięgna. Istnieją trzy teorie powstania choroby: uwarunkowana genetycznie, skojarzona z uszkodzeniem nerwu łokciowego oraz pourazowa.
Podział i objawy kliniczny przykurczu wg M.Iselina:
I - guzki na dłoniowej powierzchni ręki lub na grzbietach palców bez ich przykurczu,
II - przykurcze palców w stawach śródręczno- paliczkowych,
III - zmiany jak w stopniu I i II z dodatkowym przykurczem w bliższych stawach międzypaliczkowych,
IV - rozległe przykurcze palców z przeprostem w stawach międzypaliczkowych dalszych oraz znacznym zwłóknieniem miękkich tkanek ręki.
Z moich obserwacji wynika że, czynnikiem dodatkowym jest praca powodująca przeciążenie dłoni i nadgarstka. Objawem wskazującym na początek procesu zapalnego jest ból dotykowy ścięgna palca serdecznego oraz wyraźnie wyczuwalny tam guzek.
Następnie obserwuje się problem przy prostowaniu palca z charakterystycznym trzaskiem. Jest to ostatni moment, kiedy możliwe jest zahamowanie procesu chorobowego. Jeżeli nie rozpocznie się rehabilitacji, w krótkim okresie czasu dojdzie do braku czucia, zmian w aparacie więzadłowo-stawowym a nawet do martwicy. W tym stadium jedynym leczeniem będzie operacja a następnie długa rehabilitacja całej ręki.
Usprawnianie rozpoczynamy od głębokiego rozcierania poprzecznego w miejscu bólu. Masaż powinno prowadzić się jak najczęściej (przed tv, jadąc autobusem itd.). Ma stać się to nawykiem.
W przypadku dużego bólu w początkowej fazie rozcierać możemy całą dłonią.
Uwaga! Masujemy na całej długości dłoni, aż do przedramienia.
Następnie przechodzimy do rozciągania ścięgna. Ćwiczenie wykonujemy przy pomocy drugiej reki.
Poniżej dwie wersje: rozciąganie całej grupy mięśni zginaczy dłoni i przedramienia
Dodatkowo powinno się oszczędnie pracować dłonią i uzbroić w cierpliwość, wykonywanie systematycznie w/w praktyk zaowocuje poprawą stanu ścięgna.
W trakcie usprawniania konieczne są zabiegi w gabinecie fizjoterapeuty (mobilizacja stawów, laser, ud, jonoforeza) pozwoli to na jeszcze lepsze efekty terapeutyczne i ewentualne uniknięcie operacji.
W latach osiemdziesiątych XX wieku Bradlow i Mowat przestawili wyniki badań, na podstawie których dowiedli, że choroba Dupuytrena znacznie częściej występuje u mężczyzn uzależnionych od alkoholu. W 1987 roku Atalii przedstawił korelacje pomiędzy czynnikami predysponującymi do wystąpienia choroby Dupuytrena. Uważał, że najmniejszym czynnikiem ryzyka jest wiek, następnie spożycie alkoholu, płeć i wcześniejsze urazy. Attali podzielił badanych na trzy grupy.
Pierwszą grupę stanowili mężczyźni z rozpoznaną choroba alkoholową, u których występowały schorzenia wątroby. Druga grupę stanowili chorzy, u których występowały schorzenia wątroby, ale nie byli uzależnieni od alkoholu. Pacjenci zakwalifikowani do grupy trzeciej stanowili grupę kontrolną. W przeprowadzonych badaniach częstość występowania choroby Dupuytrena wyniosła: 43% w grupie pierwszej, 34% w grupie drugiej, i 14% w grupie trzeciej. W podobnych badaniach Noble wykazał, że częstotliwość występowania przykurczu rozcięgna dłoniowego u osób z chorobą alkoholową wynosi 28%.
Poniżej film z kanału youtube. Zapraszam do subskrypcji i udostępniania.
Artykuł informacyjno - poglądowy oparty na własnej praktyce w pracy z pacjentem. Przed wykorzystaniem poniższych informacji należy skonsultować się z lekarzem lub fizjoterapeutą.
